|
'Daj mi szansę się wytłumaczyć. wysłuchaj mnie proszę.' - błagał mnie. 'Teraz prosisz ? Wiesz opowiem Ci coś. Dziś rano byłam szczęśliwa, miałam chłopaka, o którym myślałam, że mnie kocha. Przyjaciółkę z dzieciństwa, która wiedziała o mnie wszystko. Czułam, że mogę góry przenosić. teraz nie mam nic. Mam ochotę zapaść się pod ziemie ze wstydu, że jestem taka naiwna. ' powiedziałam patrząc mu w oczy. 'Kocham Cię. Zawsze będę. Ale cały dzień milczałaś, martwiłem się..' - ' czyli to moja wina, że migdaliłeś się do niej w swoim domu ?! ' krzyknęłam. 'nie o to mi chodzi, to jej wina..' mówił. "przestań. Nie mam ochoty słuchać, twoich żałosnych tłumaczeń. Dla mnie ciebie - was nie ma. Żegnaj !" Odwróciłam się i wróciłam do domu. Słyszałam, jak krzyczy, że mnie kocha. Ale to nie miało już znaczenia. To nie tak, że przestał istnieć. Istniał nadal w moim sercu. Wiedziałam, że czekają mnie długie miesiące tęsknoty, żalu i bólu, ale wiedziałam też, że już nie wrócę do niego. Nigdy. / cz 3
|
Dodaj komentarz
