|
"Witaj Maureen ! Wiedziałem, że przybędziesz, wiem również w jakim celu, nie bój się. Zbudowałem Ci łózko w razie gdybyś zechciała zostać dłużej". Maureen podziękowała i zasiadła do stołu wraz z Eksimem. Długo siedzieli patrząc się na siebie, znachor w duże, zielone, bystre młodzieńcze oczęta, dziewczynka zaś w stare, fioletowe źrenice, które zdawały się ją przenikać i przeszywać jak strzała łucznika. W końcu cisze przerwała Maureen "Skąd pan wiedział, że mnie tu znajdzie po swym powrocie", starzec złapał się za siwą brodę i odpowiedział "Widzisz...od lat szukam osoby, która jest stworzona, do czegoś ważnego, na razie możesz tego nie zrozumieć, dlatego przyjmijmy, że wyczuwam dobrych ludzi", jego twarz, zarówno jak i twarz dziewczynki oblał ciepły uśmiech, obydwoje zaczęli się śmiać i w takiej atmosferze rozmawiali do wieczora, aż nie zasiedli do kolacji... cz.3
|
Dodaj komentarz
