|
tak często, leże na swoim łóżku, wgapiam się w sufit. widzę na nim tysiące rozświetlonych gwiazd, Ciebie, a tak ogólnie nas, moja wyobraźnia przekracza próg, o którym powinnam już zapomnieć. jesteśmy strasznie szczęśliwi, jednak nie widzę nas razem, to nie Ty, wyłącznie jestem tam Ja. może dlatego, że już powinnam nie pamiętać, co nas łączyło, może, i do dziś. serce tego nie chcę, ale pragnie tego dusza, która stara mnie ogłuszać, gdy słyszę Twój głos, a Twoje słowa ciągle kłamią. próbuję ukryć łzy, nie warte już ani jednej chwili. wmawiam sobie, że nie ważne, to co nie realne. staram się przemykać, na to na chwile oczy, ale czy dam radę myśleć tylko o sobie? budzę się, przecieram oczy. wiem, że już to nie powróci. nie muszę się przejmować, kolejnym pocałunkiem bez znaczenia, kolejnym błędem, bez zastanowienia.
|
Dodaj komentarz
