|
Po jej śmierci totalnie się załamała. Zbuntowała się. Na życie, na los, na miłość. Nienawidziła wszystkiego. Chciała umrzeć. Jedyne co trzymało ją przy życiu to mama. Tak, mama. W sumie to czasem jej nienawidziła za to że tak po prostu odeszła. Czasem za nią płakała i szlochała. Czasem z nią rozmawiała. Rozmawiały o wszystkim. Dziewczyna wiedziała, że mama ją rozumie. Po prostu czuła to. Mama nigdy nie wybaczyła by jej, gdyby tak po prostu się zabiła. Nigdy.
Był mroźny, zimowy wieczór. Szła przez park nie oglądając się za siebie. Drzewa dziwnie wyglądały. Tak... tajemniczo, mrocznie, upiornie. Usiadła na ławce. Z jej słuchawek jak zwykle dobiegała głośna muzyka. Popatrzyła na swoje dłonie. Były całe w ranach. Rozpłakała się. Coś w niej pękło. Zaczęła przeklinać na życie. Na miłość, której nigdy nie spotkała i nigdy nie spotka. Na to, że to wszystko bajki i cholerne kłamstwa.
|
Dodaj komentarz
