|
I w końcu się spotkali, ona była pełna nadziei, że wszystko będzie jak kiedyś, że będzie dobrze, bez żadnych kłótni, szamotanin, chciała naprawić swoje błędy. On zaś w oczach miał pustkę, bezdenną przestrzeń której nic nie mogło wypełnić, przyszedł bo go namówiła. w końcu spotkali się nad mostem, przez który przepływała krystalicznie czysta rzeczka, jej odgłos napawał serca radością, ten cichy, płytki szelest rzeczki, tak mało, a tak dużo dawało przyjemnych odczuć. W końcu się spotkali, stali przed sobą i patrzyli się na siebie, jej oczy były lekko załzawione, a zarazem pełne nadziei, jego zaś wzrok patrzył na nią, lecz widać było że myślami był gdzie indziej, dziewczyna nie wytrzymała tej ciszy, podbiegła do niego i objęła go z całej siły. Tak bardzo się uradowała że poczuła jego silne ramiona, jego oddech, i to bicie serca. Ucieszyła się że już po wszystkim, jednak głęboko gdzieś niepokoiło ją zachowanie chłopca, był tak jakby bez duszy. cz 1 //
|
Dodaj komentarz
