|
jednak dostrzegła, że On oczekuje po prostu prawdy, że jest gotowy przyjąć wszystko do wiadomości. stanęła przed Nim blisko, coraz bliżej. ich usta wydawały się do siebie przyciągać. jednak nagle zrobiła trzy kroki w tył, cofnęła się. wbiła wzrok w ziemię i zaczęła nieudolnie mówić. znała już go tak długo, a nadal tak często zapominała przy nim języka w gębie. otworzyła usta, niezdecydowanym tonem powiedziała 'sama nie wiem. chyba sprowadziło mnie tu serce. przepraszam, że tak Cię nachodzę, odejdę jeśli chcesz, dziękuję za kwiaty, dziękuję za wszystko. chyba po prostu... tęskniłam za Tobą'. popatrzył na nią i się uśmiechnął, zobaczył jej nieświadomy wzrok, położył dłoń na policzku, czuła, jak go parzy. z pod powiek wypłynęły dwie wąskie wstążki łez. otarł je palcem, przytulił ją. 'nigdzie nie znikaj, proszę', - powiedział, podniósł do góry jej brodę, był o te parę centymetrów wyższy niż wcześniej, oblał ją znów czekoladą swoich oczu. [cz. 11]
|
Dodaj komentarz
