|
Nic nie powiedział, przytulił mnie tak modno, że cycki zaczęły mnie boleć. Siedziałam cicho, wiem że cierpi teraz 100, nie 1000 razy gorzej niż ja. On płakał mi w koszulkę jak małe dziecko, które zgubiło się w parku i nie mogło znaleźć swojej mamusi. Oddychał głęboko i ciężko, jak by cierpiał na jakąś chorobę, no ale przecież cierpi… cierpi na złamane serce, którego sam nie da rady poskładać w całość, będzie potrzebował pomocy. Kogoś, kto przejdzie przez ten rozchwiany most linowy razem z nim. Kto będzie go wspierał i popychał na przód, aby nie stawał w miejscu a tym bardziej nie cofał się. Musi być jego opoką, zapomnieć o własnych banalnych problemach, i zająć się sercem przyjaciela jak własnym dzieckiem, chorym dzieckiem. Które potrzebuje wyjątkowej troski, i podwójnej opieki. Ale czy to schorzenie da się uleczyć?
|
Dodaj komentarz
