|
i znów poczuję się jak gimnazjalistka, która podłapała od rówieśników parę przekleństw i każdego dnia powtarzała je tysiąc razy, aż stało się to normą. ponownie będę patrzeć jak wszystko co było dla mnie ważne lgnie w gruzach, jak on odchodzi z tym swoim uśmiechem, zabierając moje serce. będę płakać, cierpieć, wyć, tęsknić i tak w koło. każdy nowy dzień znowu stanie się walką o lepsze jutro, które nie będzie chciało nadejść. bitwa myśli i resztek serca będzie miała na mnie ogromny wpływ, a rozum nie rozstrzygnie tej wojny. boję się, że nie zapomnę, że już wiecznie będę musiała się zmagać z takimi sytuacjami, że nigdy nie spełnią się moje skromne wizje na przyszłość. niewiele wymagam, jeszcze mniej otrzymuję. kojarzę się ludziom z radością, z humorem, a tak naprawdę nie mają pojęcia ile sił muszę włożyć w całe to przedstawienie oraz o tym, że pod maską ze sztucznym uśmiechem kryje się zwykła, melancholijna dziewczyna, której życie nie raz dało już w kość.. / tonatyle {refleksje, 20.10}
|
Dodaj komentarz
