|
pokój przesiąknięty nieśmiałym zapachem blanta. epidemia rozczarować roznosząca się w powietrzu. kawa wylana na nowy, biały dywan i rozsypane okruchy przyjemności. tusz w stanie płynnym. czarne krople na policzkach ściekające solo, aby połączyć się zaraz i wyznaczyć jedną ścieżkę razem z krwawymi plamami w okolicy chorego mięśnia odpowiadającego za pompowanie krwi i nic. komora prawa utopiona w tęsknocie i lewa zalana kruchym whiskey. bezpretensjonalizm zapomniany już wczoraj, zanim miał w ogóle szansę zaistnieć. zgubiona miłość zapędziła się zbyt daleko, żeby wrócić i zbyt blisko, żeby zapomnieć drogę do domu. czwarta nad ranem, muzyka w uszach przepełnionych ciszą i ja sama z Tobą, którego nie mam.
|
Dodaj komentarz
