|
[cz. 2] Znów pojawiła się ta niemoc. Nie umiałam Mu wybaczyć, udać, że nic się nie stało. Stało się. Przez 10 miesięcy był moją jedyną myślą w głowie. Przez Niego straciłam tyle czasu, cicho błagając, aby choć raz na mnie spojrzał, aby coś poczuł. Starałam się o Niego, jak tylko mogłam. I był mój. Ale miłość do Niego przysłoniła mi oczy i zakryła to, co najważniejsze. Traciłam siebie. On był najważniejszy i doskonale o tym wiedział. Nie mogłam pozwolić, by pomyślał, że jeszcze coś czuję, dlatego postanowiłam powiedzieć Mu prosto w twarz jak bardzo mnie skrzywdził i że już nigdy tego nie zrobi. O tym marzyłam odkąd się rozstaliśmy i podążamy własnymi ścieżkami. By wiedział jakim jest chujem i nie pakował się więcej w związki, bo po co. Szłam do Niego szybkim krokiem, aż w końcu stanęłam przed Jego drzwiami. Otworzyły się, a w nich stanął On - nic już nie znaczący. Jego widok sprawił, że zaniemówiłam.
|
Dodaj komentarz
