|
...w ostatniej chwili udało dowieść się ją do szpitala. w karetce straciła przytomność, zaczynała bredzić coraz ciszej, majaczyła i nic nie mogła pojąć. jechali z nią rodzice i On, bo tak strasznie o to prosiła. każda minuta była jak kolejny procent nadziei, punkt więcej dla życia. przez parę chwil wydawało się, że ją tracą. ale ona tylko zasnęła. zamknęła oczy i nie pamiętała już nic, nic z ostatnich godzin, nagłego omdlenia, tego jak ją znalazł i jej mowy pożegnalnej. była pewna, że umrze, szykowała się na to. teraz zapomniało o wszystkim. było tylko blade światło, niewyraźne krzyki gdzieś z zewnątrz i przelatujące w głowie obrazy, które uciekały zanim zdążyła się im przyjrzeć. błogi stan niewiedzy, niewiary, niepamięci... mijał czas, lekarze stwierdzili ostatecznie, że ją "mają". trzy pary oczu czekających na jakikolwiek znak, prosili tylko, żeby ich pamiętała. po paru chwilach matka poczuła delikatne drgania Jej dłoni zwilżonej od łez. zaraz później pierwszy spokojny oddech...
|
Dodaj komentarz
