|
stałam przed nimi. nic do mnie nie trafiało. tylko o jednym myślałam ' kiedy to się skończy? kiedy zdołam zapomnieć? kiedy przestaną mi Go przypominać? czemu nie mogą przestać o nim mówić jak o kimś kto już nie istnieje? ' rozpłakałam się tak bez powodu. patrzyli na mnie jak na dziecko któremu zabrano najważniejszą zabawkę. osunęłam się na ławkę, nie słyszałam już nikogo, przed oczami miałam szarą ścianę. podbiegł do mnie przyjaciel który przypominał mi Jego. złapał mnie za rękę. poczułam perfumy. które mi przypomniały znajomy zapach. otworzyłam oczy wierzyłam w cuda myślałam, że to on ukaże mi się przed zapłakanymi spuchniętymi patrzałkami. coraz bardziej wtedy wydawało mi się, że cały czas śnie, ale prawda boli. zrozumiałam, że Go nie ma, że nie odzyskam sensu, nie będę mieć takiego wspaniałego przyjaciela który ocierał moje łzy. a przy tym zawsze obiecywał ' damy radę ' szkoda,że ' zawsze ' to tylko do tego czasu, gdy jeszcze żył. a wszystko później zamieniło się w pył./lalkowata
|
Dodaj komentarz
