|
To nie takie proste. Zależy mi na nim, i czuję że to nie tylko zwykła znajomość. Z dnia na dzień, z godziny na godziny uczucie staje się silniejsze, a serce na jego widok dostaję ADHD, które nie przyjmuję żadnych tabletek na wstrzymanie. Podnosi głowę, i przeszywa mnie wzrokiem. Rusza w moją stronę, a ja czuję że trampki przykleiły mi się do zakurzonego chodnika i nie chcą się odkleić. Wiem że zaraz znów rzuci to swoje krótkie 'siema' i poda mi rękę. Nozdrza otulą się jego perfumami, a twarz wykrzywi się w nieopanowany uśmiech, ale mimo tego boję się. Boję się mu zaufać, i oddać bezgranicznie. Jednak bardziej boję się tego że za kilkadziesiąt lat, kompletnie sama będę grzała ręce rumem siedząc przed kominkiem w swoim drewnianym domku. SAMOTNOŚĆ MNIE PRZERAŻA. A ŚWIAT BEZ NIEGO JESZCZE BARDZIEJ ...
|
Dodaj komentarz
