|
( cz. 1) Była zmęczona. Szła krętą, piaskową ścieżką już od dłuższego czasu. Nie było w pobliżu żadnej wody, powoli wykańczała się fizycznie, ale szła. Obejrzała się do tyłu. Zauważyła kilka domków w oddali i sam piach w pobliżu, oraz czarny punkt, który zbliżał się z daleka. Przyjrzała się. Nagle serce jej stanęło. to na pewno On. na pewno. Mimo braku sił zaczęła biec do przodu. Biec jak tylko najszybciej się da. Zgubiła nawet swój talizman w kształcie serca, który był jej jak dotąd największym szczęściem. Chciała się zatrzymać, ale On się zbliżał. zaczął biec, biec jak najszybciej, oby tylko ją dogonić. Ona po krótkim namyśle doszła do wniosku, że żadne serce nie jest jej już potrzebne. o jedno serce mniej, nie ma różnicy, choć wolałaby, żeby zgubiła to prawdziwe. Dzieliło ich już tylko kilka metrów. Byli coraz bliżej siebie. Znowu. Ona nie chciała go już więcej widzieć na oczy, obiecała to sobie, że nigdy się do Niego nie odezwie. Ale było już za późno.
|
Dodaj komentarz
