|
siedzę opierając się o pień drzewa. trzymam kubek gorącej herbaty z sokiem malinowym i spoglądam w rozgwieżdżone niebo. jedne migocą, a drugie nawet układają się w litery alfabetu. zamykam oczy i wdycham chłodne powietrze. myśli odchodzą gdzieś daleko, na inną planetę. żadne czekoladowe oczy, żadne smutki, ani mniejsze czy większe problemy nie biegają po mojej głowie. nie ma ich. poranne promienie słońca budzą mnie mierzwiąc po mojej bladej twarzy. siadam na trawie pokrytej poranną rosą. spoglądam we wschodzące słońce o barwach pomarańczy. błękitne niebo pokryte gdzieniegdzie białymi obłokami wydaję się być najpiękniejszym widokiem na świecie. wszystko co leżało mi niezdarnie na sercu, bolało czy przypominało o przeszłości gdzieś się skryło. znów byłam tylko ja i poranne chłodne powietrze. a potem podnoszę swoje zmarznięte ciało z wilgotnej ziemi. wracam do domu i znów wszystko wraca. wszystkie zmartwienia, ból i problemy. znów świat wydaję mi się szary, a ja czuję się rzucona na pastwę losu.
|
Dodaj komentarz
