|
Gdy przez przypadek rozwaliłam budzik zwalając go na podłogę,pomyślałam,że chociaż tak mogę się zemścić na czasie,który bezlitośnie upływa.Mam dość czekania od 30czerwca na chociaż jedną odpowiedź.Miał z tego wyjść cudowny dialog,a wyszedł[w większej części]bezsensowny monolog.(Choć, czy aby na pewno bezsensowny?O nie!)I od roku czekam na ponowne spotkanie obcej osoby,która wniosła do mojego życia tyle niezapomnianych"szczegółów".Jeden dzień zamienia się w tydzień,tygodnie zaś w miesiąc,a miesiące w rok.Z kolei z lat tworzy się wieczność.A tyle czasu nie mam.Zapomnieć?Nie chcę,chociaż to byłoby najwłaściwsze postąpienie i wiem,że dałabym radę,mimo tego,że kosztowałoby mnie to dużo wysiłku.[czas]Nie poddał się nawet po tym wypadku.Zniszczyłam jego"pancerz",który jest jego marną ochroną,choć wydawać by się mogło,że bardzo dobrą.On nigdy nie ustanie.Nawet jeśli jego materialna powierzchnia ulegnie całkowitemu rozpadowi.Nigdy się nie podda.A ja nigdy nie zapomnę tego,o czym myślę dziś..
|
Dodaj komentarz
