" Trwała w przekonaniu, że jest najmilszą osobą na świecie i ani razu w to nie zwątpiła. Nie istniała inna możliwość. Przecież sama była kowalem własnego losu i autorem swej historii życia. Mimo to często zadawała sobie pytanie, dlaczego tak łatwo pogodziła się ze śmiercią ojca. Wydarzenie to nie pozostawiło w niej żadnego śladu. Dlaczego? Jakby ojciec był kukłą, a nie żywą istotą. Doszła do wniosku, że z jego winy, ale obawiała się, że brak choćby cienia żalu z powodu jego śmierci z czasem może się okazać bombą z opóźnionym zapłonem. Kiedyś i ona wybuchnie jak odkładający się w jej organizmie estrogen, przenikający do szpiku kości banał cielesności wyzuty z tajemnicy. " ..

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!