|
A teraz, kiedy nie ma Ciebie przy mnie, mam taką wielką ochotę się w Ciebie wtulić... Powiesz, że ucieczka w zapomnienie była moją jedyną linią obrony przed porażką życiową, którą niewątpliwie zaliczyłam. Ze wszystkich pozostałych stron uderzały we mnie fale buntu, niemoralności i szaleństwa. A ja szarpałam tylko tą jedną strunę, uparcie wierząc, iż to właśnie ona uchroni mnie od tego ostatecznego ciosu. Wiedziałam, co robię. Na tamtą chwilę, nie potrafiłabym powiedzieć sobie "Pieprzyć to, idę swoją drogą. Jakoś to będzie. Nie poddam się", raczej poddałabym się grawitacji, upadając na łopatki. Dlatego postępowałam tak, a nie inaczej. Bo widzisz, teraz nabrałam sił, by wyjść z tej kruchej, jak się okazuje, skorupki obojętności i zacząć żyć. I wiem, że pierwsze, co doznam, to ten cholerny ból, którym już wcześniej dławiłam się. Ale nie boję się. Jedyne, czego się boję, to nijakiego życia. Chcę spóróbować.
|
Dodaj komentarz
