|
Otulam się kołdrą pod samą szyję, zamykam oczy i znowu płaczę na myśl o Tobie. To mój rytuał. Nagle dzwoni telefon. Chwilę waham się czy wstać, czy zostać w łóżku. To na pewno moi wspaniałomyślni, nietrzeźwi koledzy, którym się nudzi. Ucichł. Przykładam ponownie głowę do poduszki. No cholera jasna! Znowu dzwoni. Podchodzę, chwytam telefon i z zaskoczenia siadam na łóżku. Na wyświetlaczu Twoje imię. Odbieram i słyszę -Wyjdź na dwór. - Kurwa co Ty gadasz? Jaki dwór?! Nie ma Cię od miesiąca! Gdzie Ty jesteś do cholery? Bez śladu zniknąłeś, nie dawałeś znaku życia! Umierałam ze strachu, co Ty odwalasz?! -Wyjdź na balkon. -Odwala Ci. Jesteś pijany? -Wyjdź na balkon. - Pieprz się... Rozłączyłam się. Co za cham. Jak mógł mi wejść do głowy ktoś tak bezczelny? Upił się i mu się o mnie przypomniało. Wzruszające. [część 2.]
|
Dodaj komentarz
