Smutna, ze spuszczoną głową, wtuloną w ramiona, przemierzała kolejne metry dzielące Ją od przystanku i codziennej rutyny... Czuła, że nic dobrego Jej dzisiaj nie spotka, była załamana, bliska łez, przepełniona goryczą... Nagle usłyszała za sobą, charakterystyczny, dobrze znany głos: - Dzień dobry Pani... To było jak kojący balsam,który spłynął na Jej cierpiącą duszę, przepędzając wszelki smutek... Odpowidziała: - Bonjour, mon cheri... Miała cichą nadzieję, że zrozumie...ale nawet Jego trochę zmieszany uśmiech Jej wystarczył. Mgła znikneła, na niebie pojawiło się słońce.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!