|
estem. i czuję. chociaż totalnie zagubiona, jak po dalekiej podróży. jakby nie było mnie tutaj latami. dopiero teraz wracam znów i nagle mam wrażenie, jakby nikt tu na mnie nie czekał, jakbym nic nie miała. jakbym obudziła się ze snu, stanęła znów na ziemię, a ktoś pstryknął mi przed oczyma palcami i krzyknął wrednie ' wiesz, bo jest już za późno, aby tu ktoś o Tobie pamiętał'. ja, znowu próbująca się odnaleźć. ja, znowu wracająca z wielkiej podróży, która mimo, że trwała tak krótko, znowu zabrała ze sobą gdzieś część mnie, moje wartości, moją szarą rzeczywistość. i nawet, jeśli tu jest szaro, wolę tą szarość od fikcji, od nieprawdziwego świata. nawet jeśli tam znalazłam chwilowe szczęście, które trwało tylko chwilę, które zostało od razu wyplute przez ludzi, przez świat. to chwile które są tak szybko ulotne, nawet jeśli piękne, nie powinnam nimi żyć. i nie będę. wracam do rzeczywistości - to już postanowione. bo tu czuję, że żyję. a wszystkiego będę się uczyć od nowa.
|
Dodaj komentarz
