|
Trzymając telefon w ręku pragnęła tego by do niej napisał. By wykopał spod starej książki telefonicznej jej numer i dał znak życia. Modliła się o to zawsze wieczorem, by i on zatęsknił za nią tak samo mocna jak ona tęskni za nim. By przytulił ją mocno i powiedział, że kocha, że nigdy jej nie zawiedzie i nie zostawi. Z dnia na dzień uświadamiała sobie to, że jest głupia. Po prostu, głupia. Zadawała sobie pytanie dlaczego to zrobiła? Dlaczego tak swobodnie pozwoliła mu odejść. Może po prostu tak musiało być? Ale co to za wytłumaczenie? To było kolejne omamienie jej szarych komórek w tak infantylny sposób. Finalnie to wszystko doprowadziło ją do takiego stanu psychicznego, że rzuciła telefonem w ścianę, który rozpadł się na części tak szybko, jak rozpadło się jej szczęście.
|
Dodaj komentarz
