|
Nigdy nie przepuszczałam, że cierpieć można aż tak. Jakaś niewyobrażalnie wielka siła rozerwała moją duszę na milion kawałków. Serce biło z zawrotną prędkością, czując ucisk, próbując wyrwać się z klatki piersiowej. Każdy nerw mojego ciała przesyłał informacje do mózgu o bólu. Mięśnie odmówiły posłuszeństwa, mimo że chciałam uciec, zniknąć, zginąć. W głowie była ogromna pusta, czułam tylko ból. Tylko ból. Upadłam, nie miałam siły na cokolwiek. Nawet łzy się nie pojawiły, chociaż to one są krwią duszy. Duszy, która na zawsze została zniszczona. Odrętwienie, zobojętnienie, nicość. Właśnie tym się stałam. Ból był jedynym, którego czułam. Ale to nic, po pewnym czasie, nawet on stał się...może nie przyjemny, za to znany. Towarzyszył mi już zawsze. Wierny był z niego towarzysz. Z czasem przeobraził się w nic. A to było jeszcze gorsze. Byłam niczym. Nikim. W sumie to nie byłam. Istniałam, ale nie żyłam. Nie chciałam, monotonia bólu, pustki i odrętwienia była znajoma, bliska. Umarłam./lilykat
|
Dodaj komentarz
