|
Dziś kończył szkołę. Zerwałam się z pierwszych lekcji i poszłam na apel. Siedział parę metrów ode mnie, na prawo. Co chwilę zerkałam na niego, uczyłam się na pamięć widoku jego twarzy, jego uśmiechu, zamyślenia, czasem smutku, głośnego śmiechu z kolegami. Wiedziałam, że już nigdy go nie zobaczę. W pewnej chwili odwrócił głowę w moją stronę. Popatrzył, uśmiechnął się i zatrzymał na mnie wzrok o kilka sekund za długo. Wtedy wiedziałam, że jeszcze pamięta dziewczynę, z którą kilka tygodni temu się spotykał i rozmawiał i którą zostawił. Oczy zaszły mi łzami, odwróciłam głowę. Na apelu byłam ponad godzinę. Kiedy miałam już w głowie jego wyraźny obraz, kiedy wiedziałam, że nigdy go nie zapomnę, wstałam i wyszłam. Za drzwiami wybuchnęłam cichym płaczem. "Kocham cię..", pomyślałam i usłyszałam w głowie jego śmiech i zobaczyłam ten uśmiech, w którym się zakochałam pół roku temu. Szkoła, wstawanie do niej, ubieranie się i malowanie straciło dla mnie jakikolwiek sens, bo jego już nie ma.
|
Dodaj komentarz
