|
Mieli swoje ulubione miejsce. Była to pewna skarpa na górce. Lubili je, ponieważ gdy stawali na niej zawsze mocnej biły im serca. Lubili wsłuchiwać się w bicie swoich serc. Po tym jak on odszedł, ona spokojnie poszła w to miejsce i stanęła na skraju skarpy. Czekała.. Czekała, aż jej małe serce uderzy mocniej. Mijały minuty, a ono nic. Usiadła i powiedziała : no malutkie, wiem , że Ci ciężko, ale pokaż to. Pokaż , że umiemy żyć bez niego. Bez jego figlarnych zielonych oczu, zapachu, który czułam długo po spotkaniu z nim, zawsze ciepłych rąk i delikatnych ust. Bez pocałunku podczas którego godziny wydawały się być minutami. No małe dalej.! I w tym momencie jej małe serduszko słabo zabiło. Było to bardzo słabe zabicie, ale dla niej wydawało to się mocnym krzyknięciem : tak.!
|
Dodaj komentarz
