|
cz.2-Tak wiem i wciąż nie mogę się nadziwić.-To tu, twój pokój,na wprost mojego,żebyśmy mieli do siebie bliżej-powiedział Adam otwierając wielkie drzwi.-Nie no, tego pokoju to ja jeszcze nie widziałam-No i dobrze, masz okazje go zobaczyć-odpowiedział stawiając walizkę pod ścianą-będę na dole,zejdź za moment,mama podała już obiad. -Dobrze kochanie ,dziękuję-odpowiedziała Monika całując go w policzek.Zamknęła drzwi za Rafałem,stanęła na środku pokoju ,patrzyła na pięknie pomalowane ściany, okno z wyjściem na balkon ,wielkie łóżko ,a najbardziej zadziwiająca była wielka szafa.-W tej szafie mogłabym pomieścić wszystkie ubrania mojej rodziny,w mojej walizce jest stanowczo za mało ciuchów ,by zapełnić tą szafę-powiedziała otwierając wielki mebel-O mój Boże.! ile tu ubrań-zdziwiła się otwierając wielki mebel.Zamknęła ją szybko i zeszłą na dół.-No jesteś ,już myślałem ,że zginęłaś w tym pokoju-powiedział Rafał z uśmiechem.-Przepraszam,musiałam zapoznać się z tym pomieszczeniem . / terrorkaxxc
|
Dodaj komentarz
