|
cz.1 jak on próbował o mnie zapomnieć zaliczał panienki , wszystkie które mu sie nawinęły , jedna po drugiej , zupełnie dla poprawy nastroju , zawsze przy tym każda z nich nazywał moim imieniem . gdy ja próbowałam zapomnieć o nim parzyłam w kuchni filiżankę melisy , szlam do pokoju , zamykałam drzwi na klucz siadałam na łóżku podciągałam zgięte w kolanach nogi pod brodę i analizowałam wszystko co nas spotkało , jego niewinne jak u noworodka uśmiechy przeznaczone dla mnie , moje nieśmiałe odpowiedzi na jego jakiekolwiek pytania , jego urwane w połowie zdania , których z nieznanych mi przyczyn nie chciał mi dokończyć , moje zachwycanie sie jego osoba . jego .. moje .. naszą wzajemna zazdrość , radość ze spędzania wspólnie czasu i niedojrzała miłość . i właśnie przy próbach zapomnienia o sobie paradoksalnie dopadała nas jak grom z jasnego nieba ta cholerna świadomość tego ze pasowaliśmy do siebie jak nikt inny na tym świecie a mimo to nie potrafiliśmy być ze sobą bo byliśmy zbyt dumni
|
Dodaj komentarz
