|
Cały czas staram wymazać Cię z pamięci, ale nie udaje mi się to. Ciągle obiecuję sobie, że już nie będę o Tobie myśleć, nie będę odwiedzać Cię na naszej klasie, nie będę spoglądać na Twój opis na gg, a w szkole nie będę na Ciebie patrzeć. Obiecuję sobie, że po prostu udam, że nic do Ciebie nie czuję, i ciągle wierzę, że w końcu nabędę taki nawyk, że staniesz się obojętny. Ale te wszystkie obietnice odchodzą gdzieś daleko kiedy Ty wychodzisz zza rogu. Kiedy stoisz niedaleko mnie. Te wszystkie obietnice odpływają kiedy słyszę Twój śmiech, Twoje imię. Po tym już nie ma szans żeby obietnice zostały spełnione. Wtedy wszystko odchodzi na bok, a ja po raz kolejny przegrałam sama ze sobą. Po raz kolejny zwyciężyło to cholerne uczucie. A potem gdy wracam z szkoły mówię sama do Siebie, że jestem sentymentalną idiotką. Po raz kolejny nie mogę sobie wybaczyć, że nie potrafiłam odwrócić się od Ciebie, nie zerkać na Ciebie. No i znowu obiecuję sobie, że to już był ostatni raz.
|
Dodaj komentarz
