|
"Będzie tak, jakbyśmy nigdy się nie poznali".
Obiecał mi i dotrzymał słowa. Pod kolanami poczułam gładkość drewnianej podłogi - a potem pod dłońmi, a potem pod policzkiem. Miałam nadzieję, że zemdleję, ale niestety nie straciłam przytomności. Fale bólu, które dotąd smagały tylko moje serce, zalały mnie całą aż po czubek głowy, wciągały w otchłań.
Nie walczyłam o to, by powrócić na powierzchnię. // niedostepna_741
|
Dodaj komentarz
