 |
uuczuciowa.moblo.pl
Nie przepraszaj mnie za to co powiedziałeś świadomie. Nie licz na zrozumienie kiedy mnie okłamujesz. Nie oczekuj tego że zaufam Ci kolejnym razem.
|
|
 |
|
Nie przepraszaj mnie za to, co powiedziałeś świadomie. Nie licz na zrozumienie, kiedy mnie okłamujesz. Nie oczekuj tego, że zaufam Ci kolejnym razem.
|
|
|
|
Najlepiej wspominam te chwile, kiedy nasze spotkania dobiegały końca. Stawaliśmy wtedy pod moim płotem, wtuleni, jakbyśmy mieli się już nigdy nie zobaczyć, jakbyśmy mieli utracić możliwość ponownego dotknięcia się, spojrzenia sobie w oczy. Zazwyczaj patrzyłeś wtedy tęsknym spojrzeniem i delikatnie całowałeś mnie w czoło. Czemu własnie to utkwiło mi w pamięci? Bo mimo tego, że wiedziałeś, że spotkamy się jutro, i pojutrze, i jeszcze przez kilka następnych dni, to w głębi duszy obawiałeś się, że mogę zmienić zdanie, że coś pójdzie nie tak. Że nie zdążysz powiedzieć mi tego, co właśnie cisnęło Ci się na język. Że nie jestem świadoma tego, jak ogromne staje się uczucie, którym mnie darzysz. I w końcu, że nie będziesz potrafił znieść chwili, w której od Ciebie odejdę.
|
|
|
|
Wcale nie chodzi tu o to, że w naszych relacjach czegoś brakowało, co zależało od nas samych. Nie było nam mało czułości czy zrozumienia. Nie mieliśmy czasu, aby pielęgnować to, co wykluło się z tego przypadkowego spotkania. Więcej nas nie było, niż byliśmy dla siebie, więc jakim prawem miało się to udać?
|
|
|
|
Tamtego dnia leżeliśmy na plaży. Można powiedzieć, że wyklęli naszą znajomość i spisali na straty to, co do siebie czuliśmy. Nie obchodziło nas ich zdanie, bo przecież było nam lepiej bez nich. Wtuleni w siebie patrzyliśmy się w wodę i powoli docierało do nas, że my naprawdę coś dla siebie znaczymy, że to naprawdę ma prawo się udać. Podjęliśmy wtedy jedną z najlepszych decyzji w moim życiu. Ta decyzja miała pozostawić po sobie ślad już na zawsze. Byłeś pierwszą ważną dla mnie osobą, której odważyłam się okazać moje uczucia. Dlaczego to musiało się tak szybko skończyć?
|
|
|
|
W tamtym momencie nie liczyło się to, ile mamy lat, z jakich rodzin pochodzimy i jak bardzo różnią się od siebie nasze światopoglądy. Mieliśmy siebie. I nic więcej. Ale czego my mogliśmy wtedy potrzebować? Nie liczyły się żadne konsekwencje, ani opinie naszych przyjaciół. Było nam najlepiej na świecie. Żyliśmy chwilą, a każda z osobna była niezapomnianą przygodą i czymś, za czym jeszcze długo będziemy tęsknić.
|
|
|
|
Zastanówmy się chwile, jak wyglądałoby nasze życie, gdybyśmy się nie poznali. A przecież był to czysty przypadek, że trafiliśmy na siebie tamtego dnia. Nie znalibyśmy swoich przyzwyczajeń, swoich zapachów i stęsknionych spojrzeń. Czy wtedy byłoby inaczej? Czy ktoś inny byłby dla nas teraz ważny? A może byłoby nam lepiej? Nie rozczarowalibyśmy się wzajemnie, nie mielibyśmy o czym zapominać, ale również za czym tęsknić. Myślisz, że czulibyśmy jakąś pustkę, niedosyt? Czy my faktycznie jesteśmy dla siebie odpowiedni?
|
|
|
|
W tych wszystkich wspólnych momentach najpiękniejsza z tego wszystkiego była jedna rzecz. Bliskość. Uczucie, kiedy czuję Twój dotyk i mam wrażenie, że się rozpływam. Jakby pod wpływem Twoich dłoni topiła się moja skóra. Jakby każda komórka mojego ciała marzyła o tym, by ta chwila trwała wiecznie. Żebyś ze mną pozostał i nasze ciała nadal ze sobą współgrały. Po tych wszystkich miesiącach Twoją bliskość wspominam najlepiej.
|
|
|
|
Może kiedyś pomyślimy o tym, ile zmieniło się w naszych życiach. O tym, że nie miewamy już potrzeby, by porozmawiać z niektórymi ludźmi i chociaż to dziwne, bo zaledwie parę miesięcy temu byliśmy nierozłączni. Pomyślimy o tym, ile nas łączyło, a ile obecnie nas dzieli. O naszych różnicach, które teraz stanowią ogromną barierę. I o tym co nas łączy, dzięki czemu dawniej mieliśmy morze możliwości na wspólne spędzanie czasu. Może się tak zdarzyć, że zatęsknimy, ale mimo wszystko nie będziemy chcieli wrócić do tego co było, bo przecież jest nam teraz lepiej, prawda?
|
|
|
|
Wydawało mi się, że odchodzą tylko niektórzy. Myliłam się, twierdząc, że mam przyjaciół gotowych oddać za mnie życie. Nigdy nie pomyślałabym nawet, że ktoś zechciałby wbić mi nóż w plecy chwilę po tym jak prosto w oczy utwierdział mnie w przekonaniu, że jest warty mojego zaufania.
|
|
|
|
Została mi po Tobie tylko pustka. Płakanie za czymś pięknym, czego do końca sama nie potrafię zdefiniować. Pocałunki, uściski, dotyk, spojrzenie. Teraz nie mam nic, jest mi.. pusto. Brakuje mi czegoś, ale sama nie umie określić, czego. Po prostu mi źle. Nie chcę czuć. Nie umiem.
|
|
|
|
Zawsze kiedy patrzyła w gwiazdy myślała o nim. Właściwie to nie. Myślała o nim również zasypiając, płacząc i uśmiechając się. Myślała o nim, kiedy z kimś rozmawiała. Kiedy ktoś ją całował, trzymał za dłoń. W sumie to cały czas myślała właśnie o nim
|
|
|
|
Czasem myślę, że łatwiej było by zostawić to wszystko za sobą. Tak po postu odejść i więcej już się nie przejmować. Zapomnieć o tym, co bolało i o tych, którzy nas ranili. Pamiętać tylko to, co naprawdę jest warte zapamiętania
|
|
|
|
Dodaj komentarz