 |
|
Wystarczyłaby jedna wiadomość, żeby to zacząć od nowa - i wkrótce potem, kolejny raz patrzeć, jak obraca się wniwecz. Ale jedna wiadomość nie wystarczyłaby, byś zrozumiał, co mi zrobiłeś, bo ani nie umiałabym tego lapidarnie opisać, ani nie przejąłbyś się tym, gdyż w swoich oczach jesteśmy najmniej winni. A gdybym jedną wiadomością chciała to kategorycznie zakończyć, intuicja podpowiada mi, że po jakimś czasie dałbyś o sobie znać, zatem okazałoby się to bezcelowe. Tak więc jedna wiadomość to za dużo i za mało, z kolei milczenie wyraża wszystko i nic. / Nostalgia
|
|
|
|
Nawet nie wiesz, jak bardzo potrzebowałam uwagi, troski, pociechy, wsparcia, pytań, jakiejkolwiek namiastki, że komuś na mnie zależy, że jestem kimś więcej niż osobą, którą można w dowolnej chwili zostawić, że widzisz we mnie jakieś zalety. Ale tak jak cała reszta uchwyciłeś się tego, że nie potrafię mówić o sobie, że łatwiej przychodzi mi odpychanie od siebie niż przyciąganie, choć tak naprawdę niczego nie pragnęłam bardziej jak przyparcia do muru i wydobycia ze mnie tego, czego sama nie potrafię wykrztusić, bo sama myśl o tym sznuruje mi usta i wiąże palce, bo nicniemówienie o sobie było moją strefą komfortu - bezpieczną przystanią - choć było to tylko iluzoryczne wrażenie, bo spychało mnie w głąb siebie, aż na samą krawędź niewysłowionej udręki wewnętrznej. / Nostalgia
|
|
|
|
Torturuję się wspomnieniami, których nie mogę, nie potrafię, nie chcę zapomnieć. / Nostalgia
|
|
|
|
Niekiedy pozbieranie się po czyjejś stracie przypomina układanie puzzli - wydaje się, że potrzeba na nie czasu i wytrwałości. Niestety, choćbyśmy wreszcie mozolnie dopasowali do siebie większość fragmentów, to jesteśmy boleśnie świadomi, że niektórych z nich już nie ma, bezpowrotnie zniknęły razem z tą szczególną osobą i zostały po nich niezapełnione miejsca, luki, które być może nigdy już nie zostaną wypełnione, bo oddaliśmy część siebie, którą straciliśmy wraz z odejściem tej osoby. Osoby, która uzupełniała nas i tę wielką układankę, jaką jest nasze życie. / Nostalgia
|
|
|
|
Częściej cierpimy nie ze względu na sam ból czy poczucie skrzywdzenia, których doświadczamy, lecz przez osoby, które są ich powodem, a nie powinny być. Po których spodziewamy się zrozumienia i serdeczności. Których miejsce winno znajdować się po naszej stronie, nie z boku, nie przeciwko nam. Które powinny wybierać nas, a które koniec końców tego nie robią. / Nostalgia
|
|
|
|
Byłam papierową tarczą, zaś Twoje słowa ostrą amunicją; jak strzelec wyborowy wyładowałeś na mnie całą serię. Teraz widzę na wylot. Po jednej stronie jest sposób, w jaki mnie traktujesz na początku, a po drugiej uderza we mnie diametralna różnica Twojego zachowania za kawałek czasu. Bo potrafisz celnie trafiać prosto w serce, rozpalać nadzieje, ale po zgarnięciu nagrody w tym pokręconym konkursie strzeleckim mierzysz we mnie ponownie - tym razem niepozostawiającą złudzeń obojętnością. I już wiem, że to gra. Gra, której tak się wypierałeś, a którą w tej chwili prowadzisz już wyłącznie sam ze sobą, nieświadomy, że ostatnie naboje - tak mściwe - były letalne zarówno dla mnie, jak i tej więzi. / Nostalgia
|
|
|
|
Chyba mam pecha do ludzi i jednocześnie sama jestem takim pechem dla innych - jedni zawodzą mnie, drugich ja, albo obustronnie. / Nostalgia
|
|
|
|
Oczy wykrwawiają mi się łzami, naznaczając twarz piekącym szkarłatem, ponieważ otworzyła się moja rana, zalewając mnie niechcianym udręczeniem. / Nostalgia
|
|
|
|
Chyba nigdy nie byłam bardziej krucha i podatna na zranienia - mogę rozpaść się w każdej chwili, ale pozbieranie się jest coraz trudniejsze. / Nostalgia
|
|
|
|
Między nami nie było dobrze i już nigdy nie będzie. Może być tylko gorzej. Nie chcę tego. Nie chcę znowu przez to przechodzić. / Nostalgia
|
|
|
|
Wznieśliśmy zbyt wiele murów, by udało nam się ponownie do siebie dotrzeć. / Nostalgia
|
|
|
|
Nie masz zamiaru mnie ani zatrzymać, ani puścić wolno. Czego tak naprawdę chcesz… Bo mam dość zabawy w kotka i myszkę. / Nostalgia
|
|
|
|
Dodaj komentarz