 |
niezaapominajka.moblo.pl
Bo już nigdy nie będzie tak jak kiedyś nawet gdybyśmy bardzo chcieli to naprawić. Zawsze będzie czegoś brakowało.
|
|
 |
|
Bo już nigdy nie będzie tak jak kiedyś, nawet gdybyśmy bardzo chcieli to naprawić. Zawsze będzie czegoś brakowało.
|
|
|
|
Nienawidziłam kiedy jarałeś, po chwili wyciągałam Ci jednak blanta z ust, sama się zaciągając. Nienawidziłam kiedy piłeś, a po chwili wyrywałam Ci butelkę wódki z dłoni, przychylając ją następnie we własne usta. Nienawidziłam kiedy nie potrafiłeś sobie odpuścić i na każdym kroku cisnąłeś z psami dostając kolejne mandaty, ale byłam dumna, że mam takiego chłopaka i sama im cisnęłam jeszcze bardziej. Wkurwiałeś mnie , ale kochałam Cię. Miałam ochotę Cię zabić, a co każdego wieczoru zasypiałam w Twoich ramionach. Ufałam bezgranicznie, ale i tak zawsze odciągałam od Ciebie wszystkie panny zanim posunęły się za daleko. Wiele nas różniło. A jednak jedno było niezmienne. Kochałam Cię, a Ty kochałeś mnie.
|
|
|
|
Pozbieram się. Zresztą, który to już raz?
|
|
|
|
Nie było w nim krzty delikatności. Kiedy gryzł moją szyję, myślałam tylko o tym kiedy znów dotknę jego warg. Właśnie tak działał na kobiety
|
|
|
|
Musimy się przyzwyczaić do tego. że przed najważniejszymi skrzyżowaniami naszego życia nie ma żadnych znaków ostrzegawczych.
|
|
|
|
Wydaje mi się, że materia, z której powstałam była uszkodzona. I to dlatego jestem taka nieidealna. To przez tę zepsutą materię. Przez nią mam tak wiele słabych punktów, właściwie, jestem jednym, wielki słabym punktem. Gdziekolwiek nie spojrzę, widzę słabość. Mam jej już dosyć. Chciałabym być kimś innym, kimś kto nie powstał z zanieczyszczonej materii. Mogłabym być lepsza, chociaż trochę. Nie chcę już być tą najgorszą i nieidealną. Ja tak bardzo staram się naprawić błąd, którym jestem, ale coś, co urodziło się zepsute, na zawsze takie będzie. Nie można mnie naprawić. Jestem zepsutą materią.
|
|
|
|
Chciałabym mówić Ci więcej i pokazywać Ci siebie. Chciałabym w Twoich ramionach zasypiać i budzić się, niekoniecznie każdą noc spędzać w jednym łóżku, koniecznie każdą noc być w Twoim sercu.
|
|
|
|
Już tak nie mogę. Wszystko mnie boli. Każdy ruch, każdy oddech. Jestem taka banalna, ciągle mnie coś boli, ciągle mam ochotę umrzeć, ciągle wszystkich okłamuję. I tracę wszystko, miłość, przyjaźń, nawet siebie już nie mam. Nie wiem, co robić. Powiedzieć komuś? A może powinnam milczeć? Może to tylko mój problem, może powinnam zniknąć i nie wracać już nigdy. Bo to tylko ja. Mała, nic nieznacząca ja. Krzywdzę, ranię, zabijam, przepraszam, a potem znów ranię i zabijam. Zabijam wszystkich, a siebie nie umiem. Chyba zacznę się tego uczyć, tak jak kiedyś. Będę studiować naukę śmierci, swojej własnej.
|
|
|
|
Dziś w nocy obudziłam się z krzykiem, śniło mi się, że żyję. Żyję w świecie odizolowanym od reszty. Sama. Znów przyszedł lekarz. Widział jak płaczę, a chwilę potem uśmiechałam. ”To, co jest przyczyną Twoich najgłębszych cierpień, jest zarazem źródłem Twoich największych radości.” I wyszedł. Siedzę, tonę i tonę we łzach, bo jest mi smutno, bo jestem sama. Dławi mnie strach. Samotność to taka straszna trwoga.Ogarnia mnie, przenika mnie. I znów przyszedł lekarz. ”Kim jesteś?”-spytał. Wiedziałam, że tu wcale nie chodzi o to, jak mam na imię. ”Pytasz mnie kim jestem? Jestem tylko kolejną osoba na Twojej drodze. Osobę, którą zapomnisz tak szybko, jak poznałeś.”-powiedziałam obojętnie. ”Nie rozumiem.”-powiedział po chwili zastanowienia. Ja też nie rozumiałam. ”No bo jest tak… spotykasz miliony ludzi, choć tak na prawdę nigdy ich nie poznasz na tyle, by im zaufać.” ”Czego pragniesz?” ”Pragnę, żeby wszyscy o mnie zapomnieli.A Ty?” ”Ja natomiast pragnę, żebyś uwierzyła w tylko jedną rzecz: żyć.
|
|
|
|
Ja lubię dziwaków. Raczej trudno zaufać komuś, kto na takim świecie umie zwyczajnie wyglądać i normalnie żyć.
|
|
|
|
On zamordowałby za mnie, ja zabiłabym za niego.
|
|
|
|
Wszystko polega na tym, żeby człowiek był taki, jaki jest, żeby nie wstydził się chcieć tego, czego chce i marzyc o tym, o czym marzy. Ludzie są na ogól niewolnikami konwenansów. Ktoś im powiedział, ze powinni być tacy i tacy, i starają się być takimi aż do śmierci, nie wiedząc nawet, kim byli i są naprawdę. Nie są wiec nikim i niczym, postępują niejednoznacznie, niejasno, chaotycznie. Człowiek przede wszystkim musi mieć odwagę być sobą. W tych czasach to na prawdę trudne. Ludzie oceniają Cię po tym, jak się zachowujesz, jak wyglądasz. Nie znając Cię i Twojej historii. Ja jestem tego czystym przykładem. Ale koledzy mnie nie unikali. Albowiem jeden z paradoksów psychiki zbiorowej brzmi: samotność, częsta towarzyszka wewnętrznej siły człowieka-przyciąga i zniewala człowieka.
Mama kiedyś zabrała mnie do lekarza. Jezu i myślała, że zmienię nastawienie do tych chodzących ideałów? Jasne. Lekarz powiedział mi: ”Proszę, powiedz mi, w jaki dokładnie sposób chciałabyś się zabić?” Mama wyszła.
|
|
|
|
Dodaj komentarz