 |
|
Musisz zrozumieć, że spotka cie kara.
Poczekam aż zatęsknisz wtedy powiem ci spierdalaj.
|
|
|
|
Miało być tak pięknie, no a jest w chuj lepiej.
Smutek zabija płacz- płacz na smutek lekiem.
|
|
|
|
Taka prawda, kiedy milczysz od łez mokre dłonie,
siedzisz, wszystko cie dobija, w smutku toniesz.
|
|
|
|
Więcej mi nie przychodź, mam już tego dosyć.
Poważnie z mojego życia możesz się wynosić.
|
|
|
|
Ej wiesz to jest koniec, tak chcesz! Znów nie kłamie,
nie chce więcej, mam na to wszystko wyjebane.
|
|
|
|
Co zrobisz i w którą pobiegniesz stronę?
|
|
|
|
Bądź sobą, bez względu na to co by nie mówili.
Żyj pełnią życia, ciesz się z każdej chwili.
|
|
|
|
Raz smutek, raz szczęście, wiem w życiu bywa rożnie, na sen nie masz wpływu, tak jak na dzień w którym umrzesz.
|
|
|
|
Wiadomo życie kurwa pisze scenariusze różne.
Los tutaj najwyraźniej był z diabłem w zmowie.
Lekarze wykryli u niego nowotwór, człowiek.
Rak mózgu z przerzutami na wątrobę.
To koniec życia dla niego, słuchaj więcej powiem.
Męczył się około 3 miesięcy zanim umarł.
Dlaczego żył na marginesie nigdy nie zrozumiał.
Ona bez niego nie potrafiła iść do przodu,
za śmierć śmiercią podziękowała Bogu.
los zacisną smiertelną petle znowu na szyji
i wciąz razem są gdziekolwiek by nie byli
|
|
|
|
Ten chłopak, którego co dzień widziała przy sobie,
podobał jej się z każdym wypowiedzianym słowem.
Pomagał, opiekował, poczuła się kochana.
Był przy niej każdego wieczora, południa i z rana.
Od tej pamiętnej chwili już zawsze byli razem.
Połączył ich przypadkowy bieg losu wydarzeń.
Zamieszkali sobie w jego przestronnym mieszkaniu.
Mijały dni, miesiące, gotów w ogień skoczyć za nią.
|
|
|
|
On z nadzieją jak zwykle szybkim krokiem szedł na kolej.
Nie spodziewał się, że tego dnia do pracy nie dojdzie.
Że szczęście dosłownie będzie leżeć na jego drodze.
Ona jak kamień, zarazem jak zapach kwiatu.
Obok niej: on, ten głos syren i mnóstwo gapiów.
Bez wahania zawiózł ją do szpitala, bo tak trzeba.
Od tamtej pory ona była częścią jego nieba...
|
|
|
|
Przytłoczona myślami, oczy stanęły jej w mroku.
Utrata świadomości, odczuwalny chłód betonu.
Nie dała już rady. Nikt nie potrafił jej pomóc.
Słyszała jakieś dźwięki, stłumione czyjeś głosy.
Rozmazany makijaż, na głowie poszarpane włosy.
Czuła okropny zapach szpitalnego otoczenia.
Nie bała się śmierci tylko własnego sumienia.
|
|
|
|
Dodaj komentarz