 |
life_is_life.moblo.pl
12:12 ej bo Ci się mózg przepracuje.
|
|
 |
|
12:12 ej, bo Ci się mózg przepracuje.
|
|
|
|
W przeciwieństwie do Ciebie, pamiętam wszytko; ogromne uczucie, miłość do bólu, każdą wylaną łzę, czy też każdą kłótnie, każde spotkanie, wspólne wagary, wspólne wieczory spędzone u mnie w domu, ogrzewanie się w zimne dni pod moją kołdrą oraz namiętne pocałunki pod nią. Pamiętam każdy szczegół związany z Twoją osobą, miło, że Ty chociaż pamiętasz moje imię.
|
|
|
|
Dlaczego to tak ma wyglądać ? dlaczego, to Ty masz mnie ranić, nie na odwrót ?
|
|
|
|
Twoje pocałunki, były przesiąknięte namiętnością, dotyk, czułością, a w Twoich oczach wypisana była miłość, kiedyś tam.
|
|
|
|
'dlaczego nigdy nie mówisz o tym co Cię boli?' zapytał z lekką złością. 'znów mam stwarzać problemy i kłótnie ? znów mam się trudzić? wysłuchiwać, jak po raz kolejny obiecujesz, że będzie inaczej, że zaczniesz się starać tak jak kiedyś, a tak naprawdę, będzie to trwało jeden dzień? przecież to za każdym razem jeszcze bardziej boli, a wiesz dlaczego ? bo Ty obiecując, robisz nadzieję, że chcesz naprawić nasz związek, a tak naprawdę nic nie robisz. ' - odpowiedziałam, wygarniając Mu wszystko. widząc ból w Jego oczach, nie żałowałam wypowiedzianych słów, w końcu łzy w moich były codziennością.
|
|
|
|
Powiedz mi, gdzie jest Twój uśmiech, gdzie te oczy, w których wypisane było szczęście, gdzie ten głośny śmiech, gdzie szaleństwo, gdzie radość z każdej minuty życia ? Pytam się, gdzie ?
|
|
|
|
Wtuliłam się w ramiona kumpla, którego nie widziałam trzy miesiące, na którym opierały się praktycznie całe moje wakacje. Wrócił wtedy sens życia, cholerna radość, że mam Go teraz przy sobie, choć tylko na chwilę, choć tylko na godzinę, ale mam. Patrząc na Niego i rozmawiając z Nim przypominały mi się najlepsze akcje i największe melanże z naszym udziałem w roli głównej, a usłyszana odpowiedź od chłopaka 'to przecież On, to tylko On' na pytanie czy jest zazdrosny, dawały do zrozumienia, że jest między Nami przyjaźń, że po prostu Ją widzi i nie ma mi tego za złe, że zwracałam uwagę tylko na Niego. Przy Nim, mogłam odreagować, pośmiać się tak naprawdę jak przy nikim innym. Tak tęskniłam za Nim i to, że zobaczę Go może na ferie zimowe za niecałe dwa miesiące, daje mi ogromnego powera. Boże, dziękuję Ci za takich ludzi !
|
|
|
|
Znów kłótnia, znów o to samo, znów złość i milczenie, znów udawanie obojętności, znów obiecywanie, że będzie inaczej, że będzie lepiej. A jaka jest prawda ? że gówno robisz, a zmiana jest tylko na jeden dzień.
|
|
|
|
Był, choć tak naprawdę nie odczuwałam Jego obecności, po prostu był, raz na jakiś czas, gdy sobie o mnie przypomniał, gdy był pijany, czy dobrze spalony, stał pod moim oknem. Po co ? szukał jedynie miejsca, żeby się ogrzać i to nie chodziło o moje ramiona, tylko o ciepłe pomieszczenie. Gdy chciałam z Nim rozmawiać na ten temat całował namiętnie i tulił tak, że brakowało tchu, kiedy ja byłam niemal pewna, że tego nie powtórzy, znów wszystko zaczynało się od nowa. Skubany, uzależniał, a ja byłam naiwna, bo cały czas, każdego dnia, od nowa, wierzyłam w Jego jak to nazywał 'miłość'.
|
|
|
|
Przyjaciółka, która znaczyła naprawdę wiele, która znała Twoje największe tajemnice, małe marzenia, problemy, która była kimś za kogo mogłaś pobić, zabić, czy też wskoczyć w ogień - nagle okazuje się nikim, gdy po paru miesiącach czy też latach przyjaźni, dowiadujesz się jaka była naprawdę.
|
|
|
|
Tak bardzo chciałabym mieć Cię teraz obok, móc zanudzać swoimi opowieściami. Tak bardzo chciałabym, żebyś moje durne gadnanie uciszył swoim namiętnym pocałunkiem, chciałabym też mieć pewność, że mogę na Tobie polegać, że mogę polegać na Nas. Chciałabym, żebyś trzymał mnie za rękę i mocno wtulał w swoje ramiona - i móc choć przez chwilę czuć, że jesteś tylko Mój i mieć choć przez chwile pewność, że będziesz już na zawsze. Nie trzeba mi wiele, trzeba mi tylko, a może i aż odrobinę nadziei, aby mieć świadomość, że mam o kogo i o co walczyć.
|
|
|
|
Zbieram się godzinę, żeby w końcu wstać do łazienki, po drodze robię sobie cappucino, czekając w kuchni chwilę, żeby chociaż trochę ostygło, po ciemku płaczę i śmieję się się na przemian z bezsilności. Biorąc ogromny, kolorowy, pól litrowy kubek z postaciami z bajek do ręki, rozlewam jego zawartość na blat. Gdy mam już wracać do pokoju, w końcu przypominam sobie po co tak naprawdę wstałam, idę, wracam, znów rozlewam zawartość kubka dookoła, znów płacze, znów się śmieję. To nie z powodu przeszłości, tak naprawdę to dzięki niej nadal jestem na tym świecie, to ona motywuje mnie do działania, do dalszej walki o Nas. To dzięki Niej nadal jesteśmy razem. Jedyne czego boję się to przyszłość, bo tak naprawdę to tylko ona może nas rozdzielić i chcąc nie chcąc jest ku temu na dobrej drodze.
|
|
|
|
Dodaj komentarz