 |
|
chodź, rozbiorę Cię miłością. / ithillien.
|
|
|
|
do tego pana to poproszę bilet w jedną stronę.. / ithillien.
|
|
|
|
dom woskowych serc, które topi czas. / ithillien.
|
|
|
|
słońcu ani jemu nie można patrzeć prosto w oczy. / ithillien.
|
|
|
|
to nie tak, że ja nie współgram ze światem, to on nie współgra ze mną. widzę jak wstaje, jak przeciąga się ospale, jak otwiera oczy i budzi dla nas słońce, jak dmucha na ospałe chmury, które tworzą na niebie przeróżne kształty. widzę, jak po ulewie tworzy tęcze, jak bawi się kolorami, układa je na każdym ziarnku, pyłku, na drobince, a potem po prostu odbiera, pozostawiając w czerni i bieli. widzę, jak z kropli wody tworzy lód, jak maluje zimnem po szybie, a potem stapia go kiedy tylko mu się podoba. widzę, jak dajesz mi coś w prezencie, jak szczęście wypełnia każdy zakamarek osmutniałego serca, a później jak z dnia na dzień to serce szaleje z rozpaczy po utracie czegoś, co zdołało juz pokochać, oswoić. widzę, jak uśmiech zamieniasz w potok niekończących się łez. / ithillien.
|
|
|
|
miłość się zepsuła. tak, jak psuje się zielone, smaczne jabłko, gdy leży nieruszone przez dłuższy czas. zepsułam się ja, bo w uszach brzmi ciągle jedna, ta sama melodia. jedyne, co pamiętam, to smak czerwonego wina, delikatny powiew wiatru i ciepło drugiego ciała obok. jedyne, co pamiętam, to subtelny dotyk płatków róż, czerwonych róż. a ja przecież nienawidzę czerwonych róż… jedyne, co widzę, to ciągle gdzieś biegnące postacie, spieszące się to tu, to tam. czy nikt nie wie, że czas da się zatrzymać? będąc w apogeum zepsucia.../ ithillien.
|
|
|
|
nadzieja przeszła obok. usiadła na sąsiedniej ławce. wyjęła gazetę i czytała. w zwiewnej, kwiecistej sukience, patrzyła na czarne litery, dotykając ich koniuszkami palców. jej stopy tak lekko dotykały ziemi w zielonych butach ozdobionych kwiatami białych bzów. śmiała się beztroskim śmiechem
przepełnionym kroplami błękitu. jeszcze zielone pasemka we włosach.. tak. to pierwsza mała nadzieja.
nadzieja, że po zimie nadejdzie wiosna…/ ithillien.
|
|
|
|
z głodu serce mi burczy, z niedoborem wspomnień tracę energii cząstkę. tasiemiec wyczekania wyżera cenny tlen z mych uczuć. oczy moje dziurawe jak niedobór wapnia w kościach. / ithillien.
|
|
|
|
wyrwałam klamkę z drzwi mojego pokoju i przyłożyłam do skroni grożąc ścianie, że się zabiję.
ze ściany zeszła farba ale nie zdążyła do toalety bezczelnie obrzuciła mnie poetyckim gównem. / ithillien.
|
|
|
|
kochasz mnie? to zapomnij o wszystkim.. zapomnij jak się nazywam, gdzie mieszkam, jak wyglądam, z jakiego kraju pochodzę. pamiętaj tylko moje oczy. szukałbyś mnie? przemierzyłbyś cały świat, aby mnie odnaleźć? jak książę, szukałbyś Kopciuszka.. myślisz, że znalazłbyś właścicielkę pantofelka... pamiętając jedynie moje oczy.. jeżeli mnie kochasz, porzuć wszystko.. szukaj. / ithillien.
|
|
|
|
a ja znów piję kawę, na dzień dobry. sama. z przeszłością zawarłam pakt o nieagresji. / ithillien.
|
|
|
|
nawet do cholernej gry Scrabble potrzebna jest druga osoba, żeby gra miała jakiś sens. i oczywiście płytki z literami przypominają mi kogoś, kto ich jeszcze niedawno dotykał. więc ich nie biorę nawet do dłoni z lęku, jakby ślad jego linii papilarnych na kostkach Scrabbla świadczył o jego obecności… / ithillien.
|
|
|
|
Dodaj komentarz