 |
gabu341.moblo.pl
Z czasem wszystko się psuje i w końcu znika.
|
|
 |
 |
Z czasem wszystko się psuje i w końcu znika.
|
|
|
|
Usiądź wygodnie. Odpal fajkę. Wyjmij z szuflady zdjęcia – Wasze wspólne. Zamknij na chwilę oczy, i przypomnij sobie chociaż jedną wspólną chwilę. Teraz weź do ręki zapalniczkę, i spal je – spal każde zdjęcie, a wraz z nim każde wspomnienie. Gotowe ?. To powiedz mi teraz czy choć przez chwilę nie poczułaś nic w sercu ? żadnego skurczu, kompletnie nic ?. No właśnie... i teraz tylko pytanie: dlaczego zdjęcia nadal są całe, i z powrotem trafiły do szuflady – bo kochasz, zbyt mocno...
|
|
|
|
Nieważne jak długo próbujesz zapomnieć, i tak w snach przychodzi do Ciebie.
|
|
|
|
Wsiedli do autobusu – Ona ze łzami w oczach, On z butelką wódki w ręku. Myślisz: napierdala ją – może i słuszne są Twoje myśli. Ale zastanów się jednak jak bardzo Ona musi kochać, skoro to wszystko znosi.
|
|
|
|
|
''Twoje zdrady kochanie świadczą o tym, że jesteś monogamicznie upośledzony.''~leeaa
|
|
|
|
Miałeś głaskać mnie po policzku, a nie przypierdalać mi w niego z całej siły. Twoje ręce miały być dla mnie osłoną, a nie katem. Twoje usta miały wypowiadać ”Kocham Cię”, a nie kolejne wyzwiska. Obiecałeś prowadzić za rękę, a nie ciągnąć za nią z całej siły. Przyrzekałeś miłość, a nie kolejne ciosy.
|
|
|
|
|
Kiedy osoba, którą kochasz, milczy, jest to najsilniejszy rodzaj bólu jaki ktokolwiek może Ci zadać. O tej sile świadczy chociażby fakt, że nie masz możliwości obrony – musisz po prostu czuć i pomału w tym bólu umierać.
|
|
|
|
Poczułam zdradę – więc nie dziw się, że trudno mi zaufać. Uderzyła we mnie ze zdwojoną siłą – więc nie dziw się, że cofnęłam się kilka kroków od ludzi. Zabolała cholernie – więc nie dziw się, że czasem po policzkach lecą mi łzy. Dała dość ważną życiową lekcję – więc nie dziw się, że teraz jestem silna.
|
|
|
|
a ponownie wypowiedziane "przepraszam" nie miało już żadnego sensu. Każde objęcie, i słowa, że od dziś się zmieni, stały się czymś w rodzaju strzały, która przebijała środek serca i wstrzykiwała w nie truciznę w postaci kłamstwa. To spojrzenie, które kiedyś miało w sobie tak mnóstwo uczucia, dziś ukazywało tylko fałsz i złudną nadzieję. Nie było mowy o zmianie, nie było szansy na inne, lepsze życie. Nie było możliwości, by stał się tym człowiekiem, w którym kiedyś się zakochałam. Tamten "On" umarł. Umarł z dniem w którym pierwszy raz wypowiedział w moją stronę słowo "przepraszam".
|
|
|
|
|
Zniszczyłam każdą rzecz, która sprawiała, że jest jaśniej, zgasiłam wszystkie światła nie chcąc widzieć niczego, co mogłoby mi przypominać o mojej stracie. Załamałam się./nieracjonalnie
|
|
|
|
Był szary listopadowy dzień. Krople deszczu obijały się o parapet,a gałęzie drzew uginały od wiejącego wiatru. Kłóciliśmy się,kolejny już raz.-Podnosisz mi ciśnienie gorzej niż te pierdolone dragi-krzyczał,nerwowo chodząc po pokoju.-Ja Cię przynajmniej nie zabiję-pyskowałam,łażąc w kółko za Nim. Zatrzymał się,i przytknął mnie do chłodnej ściany. Patrzył na mnie wzrokiem pełnym nienawiści. Zaczął krzyczeć,po czym zamachnął się uderzając pięścią w ścianę obok mnie. Nogi mi się ugięły,a przed oczami zrobiło się ciemno. Do oczu podeszły mi łzy. Nagle oprzytomniał,zrozumiał co zrobił.-Jezu. Przepraszam.-krzyknął,przytulając mnie. Wyrwałam się z uścisku,odchodząc na drugą stronę pokoju.-Wyjdź.-wyszeptałam.-Przepraszam kochanie.-powiedział,obejmując mnie. Odwróciłam się w jego stronę i krzyknęłam:-Wyjdź kurwa!. Nie miałeś prawa!. Wziął kurtkę,i trzaskając drzwiami wyszedł. Usiadłam na podłodze zalewając się łzami, a w głowie miałam obraz przeszłości,o której właśnie mi przypomniał...
|
|
|
|
|
tęskniłam,tak cholernie tęskniłam. a dziś Cię nienawidzę.
|
|
|
|
Dodaj komentarz