 |
|
Przykre, jak bardzo bywamy mylni. Jak bardzo stwarzamy pozory szczęśliwych i radosnych, próbujemy naprawić życie innych ludzi za wszelką cenę, ale nie potrafimy poradzić sobie ze swoim własnym. Przykre jest czytać między wierszami o tym wszechogarniającym bólu, który wypełnia każdy centymetr ciała; choć mogłoby się wydawać, że wszystko jest w porządku. Ale ja wiem. Widzę całe to cierpienie, choć nie można dostrzec go wzrokiem. Słyszę niemy krzyk pomiędzy słowami. Czuję ogromny smutek pod osłoną fałszywego uśmiechu. Dotykam tej samotności całą swoją duszą. I rozumiem.
Wiem, że to przeczytasz. To dobrze.
Pamiętaj, że będę tuż obok.
|
|
|
|
Powiedz mi, jak wiele można stracić,
[w jednej chwili] gdy patrzysz jedynie przez pryzmat tego, jak być bogatym.
Jak często człowiek nawet nie wie, kiedy się zmienia,
bo pozornie to co piękne i drogie jest grzechem sumienia.
Ile razy myślałeś o tym, by się poddać,
by pójść na łatwiznę i duszę diabłu oddać;
bo łatwo jest iść tą prostą, bez przeszkód drogą
i mieć to wszystko w dupie, i zaczynać wszystko na nowo.
[ale jakim kosztem] Szczerze, ile razy myślałeś by życie przejść skrótami
ale nigdy nie zastanawiałeś się nad konsekwencjami?
[bo po co] Wiesz, to prawda, choć smutna, człowiek mądry po szkodzie
czasu niestety nie cofniesz, a skróty to życia złodziej.
|
|
|
|
Bez względu na myśli, bez względu na słowa;
bez względu na to, jak życie się potoczy
odejdę, zniknę, na wieki zamilknę
ucieknę od was, nie patrząc wam w oczy.
Zbyt wiele razy poczułam złych słów gorycz,
gdzie ciernie smutku wbijały mi się w serce.
Ostatni raz usłyszysz duszy skowyt;
ostatni raz zatracę się w tej męce.
I obiecuję szczerze, że kiedyś zobaczycie
jak cholernie piętno rozpaczy mnie objęło.
I w końcu zrozumiecie, jak bardzo mnie krzywdzicie,
lecz będzie już za późno, bo czeka was dna piekło.
Poczuję satysfakcję, bo zemsta bywa słodka,
lecz tylko przez chwilę - ma dusza jest wrażliwa;
wybaczę wam kiedyś, choć zżera mnie od środka
żal, smutek, zawiść i rozpacz pogardliwa.
|
|
|
|
Kiedyś miałam serce, które tylko dla Ciebie biło;
kochało całą powierzchnią, i cóż, dla Ciebie żyło.
Słuchaj, kiedyś, kiedyś miałam serce naprawdę piękne
ale z czasem stało się czarne, puste, bezużyteczne, drętwe.
Pozbawione uczuć, miłości, czegokolwiek,
pozbawione życia i empatii, bo tak jest prościej;
bo łatwiej nic nie czuć i być zimnym, obojętnym
niż kochać i się zawodzić, który to raz? Już po raz setny.
Kiedyś byłam pięknym człowiekiem, pięknym od środka,
a teraz została po mnie już tylko martwa powłoka.
Cóż z tego, że piękna, skoro i tak bez wartości;
serce w proch się obróciło, a wewnątrz pustka
bo duszy zabrakło i zostały już tylko kości.
|
|
|
|
Chciałabym uratować siebie i swoje serce.
Choć kruche i w ciężkim już stanie...
Wciąż chciałabym.
Chciałabym móc powiedzieć: "stop", i skończyć to wszystko.
Chciałabym pokonać własny krzyk pośród natłoku bezsilności.
Chciałabym nauczyć się żyć.
Umieć kochać, tak bezgranicznie.
Zaufać. Po prostu.
Chciałabym uśmiechnąć się szczerze.
Cieszyć się z życia, bez powodu.
Żyć chwilą.
Minutą.
Sekundą.
Chciałabym, żeby ktoś mnie zrozumiał. Zaakceptował.
Pokochał za to, jaka jestem.
Bo jedyne czego pragnę, to zaufanie, wiesz?
Bo potrzebuję zrozumienia.
I bliskości.
Zanim utonę w morzu łez i zginę w odmętach samotności.
Potrzebuję Ciebie.
Potrzebuję bardziej niż tlenu.
Rozumiesz?
Pomóż mi nauczyć się żyć.
Żyć będąc... szczęśliwym.
Nie płacząc co noc, myśląc o konsekwencjach życia.
Pozwól mi żyć bez łez i poczucia bezsilności.
Proszę...
|
|
|
|
Czytam Ci w myślach, skarbie.
Penetruję najciemniejsze zakamarki Twojego umysłu.
Wyciągam najgorsze brudy Twojej osobowości.
Stąpam bo Twych największych tajemnicach.
Czytam Cię jak otwartą księgę.
Przeszywam Cię na wskroś oczami.
Zabijam pełnym zawiści wzrokiem.
Are you scared?
|
|
|
|
Słowa.
Gryzę, kopię, szarpię się, walcząc ze samą sobą... walcząc jak z wiatrakami.
Płaczę, wrzeszczę, wyrywam włosy, a po chwili ogarnia mnie puste otępienie.
Kładę się na łóżku ze łzami w oczach i ocieram ukradkiem policzki.
Krzyczę w poduszkę i uderzam w nią bez opamiętania, by po chwili upaść bezwładnie, wycieńczona.
Klnę w myślach, zabijam się powoli, wymyślam nowe scenariusze życia.
Chcę się ich pozbyć.
Wyrzucić je z siebie, zdeptać, spalić, rozerwać na strzępy.
Ale nie mogę. Słowa tkwią we mnie jak drzazgi.
Cholerne drzazgi.
Nie mogę.
|
|
|
|
Dodaj komentarz