 |
autodestructions.moblo.pl
ile jeszcze będzie tych upadków? ile jeszcze bólu krzyku łez i rozpaczy? ile zwymiotowanych obiadów śniadań wyrzuconych do kibla? ile poważnych rozmów ile tłumaczeń i
|
|
 |
|
ile jeszcze będzie tych upadków? ile jeszcze bólu, krzyku, łez i rozpaczy? ile zwymiotowanych obiadów, śniadań wyrzuconych do kibla? ile poważnych rozmów, ile tłumaczeń i namów do poprawienia się? w konsekwencji ile nienawiści i bezradności? jak długo masz mnie dalej wystawiać na próbę, okrutny świecie ?
|
|
|
|
wbrew własnej woli, mimo wszelkich próśb bliskich sama się zabijam. błędne koło się obraca, nie potrafię go już zatrzymać, to choroba, to niezależne ode mnie. przepraszam... przepraszam, nie mogę.
|
|
|
|
oko w oko z potworem.
oko w oko z samą sobą.
|
|
|
|
włączył mi się program 'ryczenie' i zapomniałam
gdzie się go do cholery wyłączało. nie lubię dni, kiedy
budzę się z przekonaniem, że wszystkie podstawowe
czynności takie jak mycie i ubieranie są zbyteczne,
nie lubię dni w których nie odczuwam a jedynie jestem
zatopiona w smutku, nie lubię dni w których nie opuszczam
swojej głowy.
nie lubię dni.
|
|
|
|
za dobrze było, kurwa mać.
za dobrze było, to się rozwaliło.
od jutra od nowa stawiamy fikcję bez fundamentów
|
|
|
|
chciałam być wolna a przez przypadek zamknęłam siebie w klatce. no i co ja mam zrobić, z głową pełną nieszczęść, z poczuciem siebie na minus milion, no co ja mam zrobić. wieczorami jestem gotowa podjąć walkę, rano już nie.
|
|
|
|
w tych chwilach uciekasz do zakamarków swojej głowy, duch ciało opuścił.
|
|
|
|
rozsadzają mi głowę myśli niespokojne, tak jak kiedyś pewien zegar.
|
|
|
|
siedzę i nie czuję siebie, nie odczuwam siebie, nie wiem ile teraz mam rąk i nóg.
|
|
|
|
korzystając z anonimowości, jaką daje mi internet, znajduję w nim miejsce na moje prywatne końce świata, które nie przynoszą ulgi. by sprawdzić czy łzy da się zapisać słowami
|
|
|
|
patrząc sobie dziś w przekrwione oczy nie mogłam znaleść miejca dla mojego smutku
|
|
|
|
Dodaj komentarz