Znów szelest ortalionu biegacza, co rankiem próbuje się przecisnąć przez mgłę wybudza mnie perfidnie wyrywa z tej nocy, nieczułych objęć na powierzchnię. Znów wchodzisz we mnie drgawką a serce więzione w przyciasnej klatce żeber - martwieje. Znów ostrzem twardej mowy ćwiartuję bezmyślnie, w afekcie twą wrażliwość - boleśnie. Księżyc rośnie - boję się - o nas ciężar wiosny - boję się - o nas triumf młodości - boję się - o nas wrzask o brzasku - boję się ... Gdy sparszywieję znów -zamknij się w sobie, zaciągnij rolety powiek gdy sparszywieję znów - chwyć się cieniutkiej niteczki pewności, że minie - to minie.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!