|
- „Kocham cię, życie...” – podśpiewywała przed lustrem, zachwycona swoim odbiciem, makijażem, nową kreacją. – „Jakie życie?” – zapytał on przypatrując się jej starannie tworzonemu wizerunkowi. – „Jak to, jakie? – powiedziała – Takie mocne, szalone, podniecające, czarujące, upajające, jak...wino, jak taniec, jak chyba...moje ciało w tej sukni.” Odpowiedział poważnie: „Ja wolałbym kochać w tobie to, co zostanie, gdy dojrzałość pozbawi cię takich sukien i tego uroku, nad którym tak długo dziś pracowałaś. Chciałbym kochać w tobie coś, czego nawet śmierć nie będzie ci mogła odebrać, a czego jeszcze sama nie potrafisz kochać, śpiewając, że kochasz życie...”
|
Dodaj komentarz
