|
Tak długo starałam się być silna, że chyba nadszedł już ten moment kiedy zwyczajnie sobie z tym nie radzę. Próbowałam się oszukać, że jeszcze troszkę, a zacznę nowe życie, w którym nie będzie dla Ciebie miejsca, bo w końcu zajmie je ktoś zupełnie inny. Dałam sobie jeszcze tylko chwilę na ułożenie reszty myśli i chciałam iść do przodu. Och. To wszystko bez sensu. Nie dam rady rozpocząć nowego życia, nie dam rady zapomnieć. Ciągle jesteś we mnie, a ja tak mocno za Tobą tęsknie. Nie wiem co teraz. Chcę Cię zobaczyć, a Ty nie przyjeżdżasz. Wspominasz tylko nasze dawne chwile, a ja przez to cierpię. Jednak w dalszym ciągu to wszystko mnie przerasta, cała ta sytuacja, nasze rozstanie. Boże, nie umiem, po prostu nie umiem żyć. Chociaż minęło tak wiele miesięcy, ja nie potrafię sobie Ciebie odpuścić. Jesteś najważniejszy, mimo wszystko. Och. Kocham Cię, pamiętaj. / napisana
|
Dodaj komentarz
he.is.my.hope:
Cholernie prawdziwe. Też łudziłam się, że o nim zapomnę- ale nie potrafię. To jak teraz jest, to wspominanie razem z nim tych wspólnych chwil - tak jak piszesz sprawia cierpienie.. ale z drugiej strony- może to męczy, ale nie wyobrażam sobie, że i to może się kiedyś skończyć... bo wtedy nie zostanie już nic... Z niewielką ich obecnością w naszym życiu - żle, ale bez nich chyba jeszcze gorzej?
