|
Traciłam nadzieję.
Żyłam tyle tygodni w przeświadczeniu,
że On z odejściem zabierze mi me serce.
Nie będzie moich marzeń.
Płakałam- mój strach i panika leżały u Jego stóp.
Kiedy odszedł bez pożegnania,
Słońce wzbiło się w powietrze.
Ja stałam zaskoczona.
Tak się czasu bzu kwiatu kwitnięcia bałam.
On był dla mnie wszystkim czego pragnęłam.
Odszedł jakby nigdy mnie nie było.
I wnet nie wiedziałam, co się dzieje.
Moja dusza zaczęła kwitnąć, jak te piękne krzewy, kwiaty tulipanu.
Moje ciało nie płakało.
Oczy nie lały wiader łez.
Serce przestało nagle boleć.
Egzystencja wstała.
Konsystencja- metal.
Nie miałam już pytań.
Uwolniona z wiecznych wątpliwości
i ułomności.
Umysł bez paranoii.
Kręgosłup bez obciążenia.
Słowa wolne od hamowań.
Uśmiech bez wad.
Kwiat bez zdrad.
Tak Go kochałam.
Chyba to jakieś strzykawki znieczulenia.
Już nie wiem jak to nazwać.
Mój strach był horrorem,
a gdy On nagle odszedł,
odeszły łzy,
przyszedł czas- moja twarz już nie krwawi.
Serce czyste.
Lotos.
|
Dodaj komentarz
tonatyle:
najcudowniejsze! ;*
