|
cd. kilka obrazów, dialogi. szkoda, że nawet dzwięk śmiechu jaki mi rozbrzmiał w uszach, nie wywarł na moje zmysły żadnego wrażenia. nawet słowa taty, które wolałabym żeby nigdy z jego ust nie padły, głucho odbiły się ode mnie i upadły pod siedzenie. 'spotykacie się?' 'rozmawialiście?' '...czy okazał się trochę palantem?' - śmiech. bo jego to bawiło! a mi? a MI?! mi cięło się na talarki, już od dawna wątłe, chłodne z obojętności do jakiej je zmuszałam, serce. 'raczej palantem' odpowiedziałam zbyt głośno i za szybko, bo przed chwilą połknęłam z tęgą miną, smutek chcący się wydostać ze środka mnie. w tej ciszy która zaległa, z radia popłynęło 'czerwony jak cegła' i nie mogłam uwierzyć, że patrzę się na chodniki, ulice, pasy, autobusy, tramwaje, po których codziennie chyba udając nieświadomego, chodzisz, rozmawiasz, pełzniesz, dotykasz, ocierasz się... a oczy moje pozostały suche, ja zaś emocjonalnie stabilna i zdystansowana jak zwykle.
|
Dodaj komentarz
