|
Tak .. To był mój dziadek. Był dla mnie zawsze, był zawsze przy mnie. Może nie ciałem, ale myślą i sercem. Nie widywaliśmy się od tylu lat. Precyzując On nie widział mnie, bo stracił wzok tyle lat temu .. Ale wiedział, że Go kocham, wiedział to chociaż czasem przerażała mnie Jego choroba, Jego łzy cieknące z oczu ciurkiem czasem z błahych powodów. Miałam do Niego dystans, co nie znaczyło, że nie był moim najukochańszym dziadkiem . Nadeszły dni, gdy nas nie poznawał. Pamiętam jak ostatni raz Go widziałam, tydzień temu .. Mówił, że chyba nadszedł czas i.. Żebym o Nim pamiętała. Powiedziałam Mu, że przecież spotkamy się za tydzień i, że zawsze pamiętam . Zmarł . W sobotę zadzwonił telefon, którego odebrałam . Szlochająca babcia, pytająca o tatę. To nie mógł być telefon z dobrą wiadomością . Czułam to chociaż tak strasznie bałam się nawet tak myśleć. Słysząc słowa taty : ' O Boże .' zrozumiałam. Wszyscy wybiegli z domu, ja zostałam sama płacząc jak dziecko . Przecież to niemożliwe.
|
Dodaj komentarz
