|
lubię wstać wcześnie rano, by dostrzec ukazujący się promyk nadziei. wtedy wierzę, że może dziś skończę tą mękę. albo zacznę żyć, albo nastąpi obumarcie. chciałabym żyć. wydaję mi się to pięknym stanem, który porównać można z lataniem, unoszeniem się tuż nad ziemią, stąpaniem po chmurach. w umieraniu za to nie ma nic fajnego. przy życiu trzyma mnie jedynie nadzieja na lepsze jutro. jestem tak słaba, nie mam nawet siły by się jej pozbyć. przykładam rękę do serca i nie słyszę bicia. chciałbym żeby ktoś wyjaśnił mi czemu jeszcze potrafię chodzić, jeść, pić skoro moje serce dawno umarło. czemu reszta mojego ciała nie mogła by umrzeć razem z nim. przechodzę katorgę tylko i wyłącznie dlatego, że wciąż myślę że weźmiesz obumarły organ i nadasz mu prawidłowego tykania. a Ty ? trzymasz go w rękach nic z nim nie robiąc. nieświadomy tego jak cierpię pozwalasz by ból niszczył mnie od środka. nie mam Ci wcale tego za złe. przecież to nie Twoja wina. cdn
|
Dodaj komentarz
