|
Tak, ból w końcu się pojawił. Było to porażające doznanie, Wydawało mi się,
że wyrywano mi z ciała wszystkie najważniejsze organy, że mój tułów to jedna wielka rana o poszarpanych brzegach, pulsująca, niegojąca się mimo upływu czasu. Chociaż zdrowy rozsądek podpowiadał mi, że nie pozbawiono mnie płuc, łapałam spazmatycznie powietrze, walcząc z zawrotami głowy, jak gdyby moje wysiłki spełzały na niczym. Także moje serce z pewnością biło rytmicznie jak zwykle, ale ja nie słyszałam w uszach pulsu, a moje dłonie siniały z zimna. Zwinęłam się w kłębek, starając sięobronić moje ciało przed rozpadem. Marzyłam o odpłynięciu w dawnąnicość, która wciąż uparcie mi się wymykała.
Jedno było w tym cudowne: nie umierałam.
|
Dodaj komentarz
