|
Mokra poduszka od łez. Na podwórku wyje pies. Północ wybija, ja zasnąć nie mogę. Wciąż myślę o tym co było, czemu tak chora jest ta miłość. W piersiach dech zaparło, czuję, że niedługo pójdę na dno. Oczy już bolą od łez, za oknem nie wyje już pies. To już rano, widno na dworze. Postanawiam się pomodlić do Ciebie PANIE BOŻE! Proszę o miłość jego, tego chłopaka którego Kocham. Nie chcę mi się nawet wstać, nie wstanę. Poczekam, aż przyjdziesz... Doczekam tu starości
|
Dodaj komentarz
