|
Otwierając delikatnie oczy, spojrzała niemo na zegarek, który wskazywał kilka minut po czwartej nad ranem. Nabierając głęboko powietrza, poczuła dłoń na swoich biodrze. Obróciła się, ujrzawszy na poduszce obok miłość swojego życia. Pachniał niebiańsko. Jego ciemne włosy delikatnie podwiewał wiatr, buszujący po sypialni. Zaczęła cicho łkać. Była to jedna z najpiękniejszych chwil w jej życiu. Łzy, które stawały w jej oczach, nie były łzami szczęścia. Były to łzy pogardy własnym przeznaczeniem. Wiedziała, jaki będzie finał tej nocy. Jednak skusiła się na chwilę zapomnienia pomimo konsekwencji. Zdecydowała, że moment szczęścia jest wart dni rozpaczy. Pocałowała go czule w czoło i spoglądając po raz ostatni na jego beztroski wyraz twarzy, usiadła na brzegu łóżka. Zapaliła papierosa i zaczęła ubierać wczorajsze ubranie. Przetarła opuszkami palców zaschnięty tusz spod oczu i biorąc szpilki do ręki, aby go nie obudzić stukiem obcasów, wyszła bez słowa.
|
Dodaj komentarz
