 |
|
nie potrzebuje wiele. wcale nie jestem wybredna. przecież do szczęścia potrzebny jesteś mi tylko ty, czy to na prawdę aż tak dużo ?
|
|
|
|
'nie potrafię zrobić nic więcej, przepraszam.' mówiąc to otarł z mego policzka łzę. odwróciłam się do niego plecami. nie potrafiłam znieść widoku oddalającej się sylwetki kolesia który do tej pory kolorował wszystkie moje dni. ' wiesz, będę silna. odejdę jako pierwsza. ale zapamiętaj że nigdy więcej nie usłyszysz ode mnie jak bardzo Cię kocham, kocie..'
|
|
|
|
popatrz mi w oczy i zrozum w końcu jak bardzo Cię kocham idioto.
|
|
|
|
nie żył ten kto nawet raz nie umarł z miłości.
|
|
|
|
kilka słów sprawiło że twoje ozy zapełniły się łzami. smutne.
|
|
|
|
wiesz co czuje kobieta która co wieczór, idzie spać z nadzieją że więcej nie wstanie.? - właśnie, nie wiesz. to się nie wpiepszaj.
|
|
|
|
'odejdę, tak będzie łatwiej dla nas obojga.' bo lepiej tego się ująć nie dało, prawda ?
|
|
|
|
bo trzeba zapomnieć i iść dalej - tak będzie lepiej.
|
|
|
 |
przysięgam, że już teraz skoczyłabym z tego cholernego dziesiątego piętra. skoczyłabym, gdyby tylko ktoś mi obiecał, że zobaczę Twój wyraz twarzy i wrzący z Ciebie żal, kiedy dowiesz się o mojej śmierci.
|
|
|
|
cz.2. dotarliśmy. nadeszła chwila zwana 'ostatnim pożegnaniem'. do trumny podeszłam jako ostatnia. na jego ustach widoczny był uśmiech, 'zawsze był radosny' powiedziałam sama do Siebie. 'pośpiesz się.' poganiał mnie ksiądz. złapałam go mocno za rękę i przytuliłam, ostatni już raz. rodzice odciągnęli mnie na bok. grabarze zaczęli zamykać trumnę.' nie, błagam, nie róbcie tego.. on tak bardzo nienawidzi ciemności, tak bardzo ich nienawidzi..' opadłam z sił, mój organizm pochłoną zbyt wielka dawkę bólu. msza i uroczystość na cmentarzu były czymś w stylu tortur. mój rozum i serce powoli umierały z tęsknoty za ukochanym..'nigdy nie zrozumiem dlaczego właśnie nas to spotkało kochanie, nigdy.' mówiłam siedząc przed Twoim grobem już jako jedyna i puszczając z telefonu naszą piosenkę.
|
|
|
|
cz.1. to był ten dzień. dzień w którym mojego ukochanego miała pochłonąć ziemia. noc spędziłam przy jego trumnie w towarzystwie jego rodziców. 'dziękuje kochana za Twoją obecność, ale idź już do domu.' po tych słowach przytuliłam jego mamę i poszłam. w domu panowała dziwna atmosfera, rodzice robili wszystko abym się uśmiechnęła lecz smutek brał górę. wchodząc do pokoju mój wzrok skierowany był na zdjęcia przystojnego bruneta o zielonych oczach. stałam jak wryta, kiedy podszedł do mnie tata i gładząc mnie po włosach mówił jak bardzo mnie kocha. ominęłam go i poszłam do łazienki. tym razem pozwoliłam aby moje włosy były pokręcone, oczy nie pomalowane a ciuchy wyprasowane, zawsze powtarzał że w takim stanie wyglądam najlepiej. nadeszła ta godzina. 'pora wychodzić' zawołała mama. założyłam czarny płaszcz i ruszyłam w stronę drzwi. pogoda dokładnie opisywała mój stan umysłu.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
