 |
|
Dzisiaj znalazłam wiele powodów, żeby nie iść na trening, ale poszłam. Po co? Bo tak, bo nie przestraszy mnie bieganie, ani 200 pompek, ani to, że jestem zmęczona. Idę, bo idę, bo robię tak każdego dnia
|
|
|
|
Nie unikajcie ćwiczeń, które sprawiają Wam trudności. Pracujcie nad nimi, a za jakiś czas staną się dla Was błahostką.
|
|
|
|
Jeżeli wracasz z pola walki bez ran, to znaczy, że nie walczyłaś/eś. Sport kształtuje Twoje ciało, ale przede wszystkim kształtuje Twój charakter. Sport to walka z własnymi słabościami. Jeżeli boisz się, że się potkniesz, lepiej zawróć, bo będziesz potykać się codziennie.
|
|
|
|
Czasami czujesz się zmęczony.
Czujesz się słaby, a kiedy czujesz się słaby, chciałbyś się poddać.
Musisz jednak szukać wewnątrz siebie, musisz odnaleźć tą wewnętrzną siłę..
I wyciągnąć to cholerstwo z siebie, zyskać motywację, by się nie poddawać !!
By nie rezygnować, nie ważne jak bardzo chciał byś upaść na twarz i załamać się
|
|
 |
|
Ludzie gubią się, gubią sens. Biegną za czymś, co marnością jest. Chcą mieć, zamiast być. Gdzie jest sens? Szybki seks, sztuczni ludzie, wargi, cycki, botoks - kult ciała, zaniedbanie duszy. Tylko po co?
|
|
|
|
Nie trzeba umrzeć, żeby przeżyć piekło.
|
|
|
|
Najważniejsze dokonuje się w ciszy wewnętrznej.
|
|
|
|
"Ten, kto nie ma odwagi podjąć ryzyka, nic nie osiągnie w życiu." - Muhammad Ali
|
|
|
|
Jak dym z papierosa unoszę się ponad ten jebany mętlik.
Moja osoba w modlitwie do Boga nie szuka sugestii.
|
|
|
|
https://www.youtube.com/watch?v=KbqRv1v-jGY i który to raz znowu korci mnie..
|
|
 |
|
Nie potrzebuję hashtaga, statusu, wręczanej znienacka róży, częstych wypadów za miasto, na kolację lub do kina oraz ciągłego zapewniania mnie, że jestem ważna. Nie potrzebuję ani słów, ani całej listy dóbr materialnych. Chcę jedynie Twoich palców przesuwających się z samego rana po linii moich żeber i szeptu "wstawaj, moja piękna", nawet jeśli następne co powiesz to "głodny jestem".
|
|
|
|
Bez problemu rzucam hasłem "daj mi spokój", odwracam się na pięcie i znikam z życia tej czy innej osoby. Usuwam się, wyłączam, jakby przestaję istnieć. Dla siebie, bo się męczę. Dla niej - wiedząc, że jedyne co mogę dać to pasmo rozczarowań i bólu. Tylko z nim jest inaczej. Nie potrafię uciec. Chowam się w najbliższym kącie, jednocześnie licząc, że nagle mnie dostrzeże. Tak przeważnie jest. Napotyka się na mnie i wysyła uśmiech. Kilka sekund uniesionych do góry warg, które są dla mnie jak magnez. To ten cholerny krótki moment, przez który od lat wracam do niego co dzień.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
